De buurvrouwen die op het korte stukje van onze L-vormige straat wonen, badmintonnen. Het is lang geleden dat ik in de straat badminton zag. De ene buurvrouw die samen met haar man het speelgoed op de bazaar van de kerk beheert en bijzondere stukken via Marktplaats probeert te verkopen om er een betere prijs voor te krijgen, maar nu dus even niet vanwege het virus, heeft een racket zoals ik dat ook aan een kapstokhaakje heb hangen. De andere vrouw van wie onlangs de moeder overleed en die door alle maatregelen met slechts een klein clubje naasten op ruime afstand van elkaar in een enorme kerk het afscheid beleefde, lijkt met een tennisracket te spelen. Ik open de balkondeur, leun op de balustrade, kijk naar hun spel. De buurvrouw van het speelgoed ziet me, zegt hallo, vraagt hoe het gaat. We kletsen wat. Tegen de vrouw met het vermeende tennisracket zeg ik dat ik nog wel badmintonrackets heb. Dan legt ze me uit dat haar racket ook een badmintonracket is, een speedracket. Weer wat geleerd.
Tussen de Jumbo en de Action komen R en ik de boekenman tegen. Wij noemen hem de boekenman omdat hij alle boeken die voor de bazaar binnenkomen beoordeelt. Ook hij gebruikt Marktplaats om de bijzonderste exemplaren te verhandelen, omdat dat altijd meer opbrengt dan op die tweewekelijkse bazaar in de kerk. ‘Hij mist het,’ zegt hij, de bazaar. Hij knikt met zijn hoofd in de richting van de dichte kerk schuin achter ons. En ook Marktplaats is stil. ‘Daar gebeurt helemaal níks.’ Hij benadrukt het woordje ‘niks’.
Zo’n tachtig mensen telt die vrijwilligersploeg van de bazaar, een sociaal gebeuren van voornamelijk ouderen, ieder met zijn of haar eigen taak en specialisme, met altijd een gezamenlijk hapje en drankje achteraf. Is de opbrengst meer dan 2700 euro dan gaan er bitterballen de frituur in. Ik voorspel dat na afloop van de eerste bazaar in het post-coronatijdperk heel veel bitterballen worden gebakken, ongeacht de opbrengst.
De boekenman wandelt nu iedere dag anderhalf uur, zegt hij, hij komt er net van terug.