Trainer P riep het onmiddellijk: de lockdown was voor iedereen een prima tijd om die vermaledijde double unders onder de knie te krijgen. Voor de niet-ingewijden: het is touwtjespringen waarbij het touw twee keer onder je voeten doorgaat tijdens één sprong.
Al voor de lockdown kocht ik een snel touwtje, eigenlijk is het geen touw, maar een kabel voorzien van een laagje kunststof in een hippe kleur. Ik koos voor een rode kabel en paarse handvatten. De geest wil ook wat. Ik oefende met single unders – het gewone touwtje springen –, ik bekeek instructiefilmpjes, ik draaide de kabel talloze keren met grote snelheid en probeerde ondertussen heel langzaam te springen, maar toch belandde de kabel de tweede keer altijd net voor mijn voeten, in plaats van er achter. Ook oefende ik ‘droog’, dus zonder touwtje: dan maak je sprongen en tik je ondertussen aan allebei de kanten van je lijf heel snel twee keer op je dijbeen.
En toen was het avond, een mooie april-avond en pakte ik de rode kabel met paarse handvatten om nog wat te springen buiten op het terras. De tortels tortelden, de groenlingen braken nog wat zaadjes in de voedersilo, de koolmees deed een fietspompje na. En plotseling stopte het touwtje niet meer vóór mijn voeten, maar eronder. Ik keek ernaar om het goed tot me door te laten dringen. Was het echt? Ja, echt. Ik bracht de kabel weer snel in de startpositie en begon weer te draaien en te springen en na nog een of twee keer onder mijn voeten was er dat moment dat het touwtje niet voor mijn voeten stopte, niet eronder, maar erachter. Ik was zo beduusd dat ik vergat door te draaien en door te springen. Zo ver was ik nog nooit gekomen.
Hoe moest dat eigenlijk? Doordraaien maar dacht ik. Ik kreeg het voor elkaar om eerst twee singles te maken en dan een double en dan weer twee singles en dan weer een double. R zat boven in een videovergadering, die kon ik het grote nieuws niet gaan vertellen. Dus pakte ik mijn telefoon, zette de camera aan en drukte op de grote rode knop. Ik begon weer te draaien en te springen en er zat een prima stukje bij waarin ik zeker vijf doubles maakte met telkens één single tussendoor.
Dat filmpje poste ik in de crossfitapp en er verschenen vrijwel direct spierballen, klaphandjes, een hotelreceptiebel (waarvan ik de link nu pas begrijp: in de crossfitbox hangt een enorme bel die je mag luiden als je iets gepresteerd hebt dat je nog niet eerder voor elkaar kreeg), en ook een paar keer ‘Lekker’. Da’s echt een crossfitwoord: ‘lekker’ soms verlengd tot lekkerrrrrr. Maar lekker was het.