Hij is brandweerrood. Het indrukken van de twee zwarte knoppen om het deksel los te krijgen gaat wat moeizaam, maar daar is ie dan. Waren de toetsen wit? Was ik vergeten. Verder ben ik niks vergeten: het zwarte hendeltje rechts onder de wagen om de wagen te ontgrendelen; het metalen hendeltje om de rol los te zetten zodat het papier er makkelijk doorheen gaat, daarachter de hendel om de wagen zonder toetsaanslagen naar links te laten schieten; de twee lijnkantinstellers; de hendel om de wagen mee naar de volgende regel te duwen, met een kleine beweging komt die omhoog of druk je ‘m omlaag zodat ie in opgeborgen stand onder de kap past; het hendeltje om de regelafstand op 0, 1 of 2 te zetten. Ik weet waar ik op het rode plastic moet drukken om de kap rondom de hamertjes los te maken om zo bij het lint te komen. Alle mechaniek die in beweging komt als ik een toets indruk is zichtbaar en navolgbaar.
Ik typte er mijn spreekbeurt over vulkanen op, en die over Charlie Chaplin. Mijn leeslijsten voor de mondelinge examens op de middelbare school schreef ik op deze machine, net als de papers voor mijn studie tot zeker in het derde of vierde jaar.
Het aanslaan gaat zwaar, de inkt in het lint is nog niet uitgedroogd. Ik leerde typen toen ik een jaar of elf was. Ik heb het diploma nog, ‘praktijkdiploma machineschrijven volgens het tienvingersysteem blind:’ 216 aanslagen per minuut, een 8 voor het indelen van brieven en formulieren, een 9 1/2 voor accuratesse.
Het was het vierde diploma in mijn leven, na twee zwemdiploma’s en een verkeersdiploma.
In het kunststof deksel zijn letters mee gegoten: COVER MADE IN ITALY TYPEWRITER MADE IN HOLLAND.
‘Zijn typemachines nog wat waard?’ vraag ik R.