Plotseling mogen we weer. Niet in onze vertrouwde benauwde ruimte die zonder corona al te klein was, maar in een andere, grotere ruimte op de zolder van hetzelfde oude pand. Een ruimte die we nooit gevonden zouden hebben maar waar we nu vanzelf komen door de eenrichtingsverkeer pijlen te volgen en niet te aarzelen bij deuren die te klein lijken en ons in een oud trappenhuis brengen waar zelfs kaboutervoeten nauwelijks op de traptreden passen. We pakken onze koffers uit.
Niet allemaal. Een klarinettist heeft net een meisje gebaard, een fluitist heeft een nare peesaandoening, de basklarinettist met twee jonge meisjes is een beetje verkouden. Die er wel zijn kennen alleen van horen zeggen een paar verhalen van corona-zieken. Verder maakt iedereen het goed. De kinder-ok-verpleegkundige heeft het rustig gehad, dat moet nu allemaal ingehaald gaan worden; de dirigent heeft mee moeten doen met de Zoom-balletlessen van zijn dochtertje van vier, wat niet meeviel; een van de fluitisten vond de Franse literatuurlessen via Zoom bijna beter te volgen dan klassikaal.
We hebben niet helemaal stilgezeten de afgelopen vier maanden, we hebben meegespeeld met mp3 tracks waarmee onze dirigent ons voedde, we hebben partijen opgenomen, één stuk – A Casinha Pequenina – heeft de dirigent onder elkaar gezet, gemixt, gedubt, ge-edit of hoe het allemaal maar heet. Het was in ieder geval veel werk, zei hij, maar ook leuk en met een helemaal niet onaardig resultaat. De muziekschool zou er nog wel beeld bij willen. Dan moeten we weer aan de slag met onze telefoons om onszelf goed te filmen – de telefoon liggend houden! – en dan hebben we, wereldband Global Warning (what’s in a name), straks ons eigen corona-filmpje.
Maar nu eerst spelen. Samen spelen. Naar elkaar luisteren. Op elkaar reageren, tempo, dynamiek, snappen welke rol jouw partij in het grote verhaal speelt, je eigen stem vinden. Zelfs na vier maanden voel je soms alweer die magie, dat één plus één drie kan worden.