Omdat ik veel gelopen heb en wel eens wil weten hoeveel stappen dat zijn, bekijk ik het stappenhoekje op mijn telefoon. Vandaag heb ik 29.128 stappen gezet. Dat lijkt heel wat, maar op de meeste dagen kom ik niet verder dan zo’n vierduizend stappen, dagen van 99 stappen zijn er ook.
Ik kan het allemaal zien op mijn telefoon, omdat de meiden en jongens in Cupertino, Californië het voor me bijhouden. Ze meten mijn snelheid en in welke richting ik loop en houden daarvoor voortdurend de versnellingsmeter, gyroscoop en het kompas in de gaten. Omdat mijn locatievoorziening standaard uit staat, ga ik er voorlopig vanuit dat ze niet exact weten waar ik al die stappen zet, al verwed ik er niks om. Iedere tien minuten zetten de meiden en jongens alle waarnemingen razendsnel om in stappen en loggen die. Of eerder, als ze geen snelheid en richting meer waarnemen. Als de pas er goed in zit, er niet geklommen hoeft te worden of geploegd door rul zand, dan zet ik een goede duizend stappen per tien minuten.
De meiden en jongens kunnen alleen tellen als ik ze meeneem in mijn broekzak. Vaak ren ik de trappen op en af of ga ik de deur uit en laat ik hen gewoon liggen, op de keukentafel bijvoorbeeld, of op het aanrecht aan het oplaadsnoer. Dan stap ik er lekker op los om boodschappen te doen of zomaar een flinke ronde met R en mogen zij uitrusten en nieuwe energie opslurpen. Al die stappen belanden niet op de big data-berg en dat is goed, want hoe onbetrouwbaarder de data zijn waar de Apples, Googles en Facebooks hun geld mee verdienen, hoe slechter en grappiger de advertenties. Zo kreeg ik onder het NRC-bericht dat ik vanavond op mijn telefoon las terwijl iets verderop twee Duitssprekende mensen zaten te eten, een Duitse advertentie. R vertelde dat hij weleens iets Roemeens had gekregen, terwijl hij in de buurt van een Roemeense auto was.
Vandaag waren de meiden en jongens er wel bij, en morgen zullen ze ook aan het werk zijn, en overmorgen ook, en die dag erna weer. Ze zullen hard moeten werken in het donker van mijn broekzak, uren achter elkaar zonder pauze, geen wet die het verbiedt. Ze zullen niks zien van de bossen en de zandvlaktes, de paarse hei, de boomkruiper die vlug als water omhoog hipt, de eekhoorn met de noot in zijn bek die oversteekt, nou ja, misschien, als ik ze even tevoorschijn haal om iets vast te leggen van wat ik zie. Maar het briesje zullen ze niet voelen, net zo min als de zindering van de zomerse hitte, de dennenbossen zullen ze niet ruiken, de zachte bosgrond niet ervaren onder hun voetzolen. Horen ze de vogels?
Wat ik ook zie is dat nog voor deze telefoon in mijn bezit was, er ook al stappen mee zijn gezet. Waarschijnlijk door meiden en jongens in China.