Het wormenhotel bestaat veertien maanden. Toen de eerste lockdown kwam en in de bovenwereld alles op slot ging, bleef het hotel gewoon open. Eten bleef geserveerd worden en het gastenaantal groeide gestaag, misschien omdat er elders zo weinig vertier was. De aantallen slapers en eters explodeerden zelfs toen een maand voor de tweede semi-lockdown de grote verhuizing van drie emmers naar acht kloeke bakken gereed kwam.
Na de verhuizing sloot de directie een contract met de nabijgelegen keuken en verplichtte zich om de gehele verse voedselreststroom (twee)dagelijks af te nemen, met uitzondering van citrus, ui, knoflook en peper. Het was een gok of de huidige stamgasten voldoende vrienden en familie op zouden trommelen om al dat eten te verorberen en zo ja: of de gasten die als eerste aan tafel waren gegaan op de eerste etage, klaar en vertrokken zouden zijn zodra op de zeven hoger gelegen verdiepingen alle buffetten en tafels vol stonden. Dan was het hoog tijd om de eerste verdieping schoon en gereed te maken voor een volgende shift.
Een tip van de minister-president aan restaurants en cafés, om op een bepaald tijdstip de tl-verlichting aan te doen waarna de gasten vanzelf hun biezen zouden pakken, paste de directie een beetje aan. Ze tilde het dak van het hotel, pakte de complete verdieping die ontruimd moest gaan worden uit het bouwwerk en plaatste die als een nieuwe verdieping bovenop de bovenste verdieping zonder het dak terug te plaatsen. Wormen houden net als kroegtijgers en fijnproevers niet van licht. Waar de directie op hoopte gebeurde: de gasten kropen als de wiedeweerga door de gaten naar lager gelegen verdiepingen waar donkere nisjes en hooguit af en toe een kaarsvlam de rijkelijke buffetten vergezelden. Soms moest het personeel dat was aangetrokken om de restanten van het bacchanaal op te ruimen en uit te strooien over de nabijgelegen tuin, een allerlaatste gast een handje helpen. Op de vloer van de brandschone verdieping kwam een laagje kartonsnippers of gedroogde herfstbladeren, het dak werd op de verdieping gelegd en daarna was de zaak gereed om nieuwe buffetten op te gaan bouwen.
Toen de dagen en vooral de nachten kouder werden, vreesde de directie nog even voor een inzinking: behalve van licht houden wormgasten niet van kou, vorig jaar ging zowel de eetlust als het aanbrengen van nieuwe gasten in net zo’n rap tempo omlaag als de coronacijfers een paar weken geleden stegen. Maar na een aantal weken van dalende nachttemperaturen durft de directie te stellen dat het op iedere verdieping nog altijd een drukte van belang is, drukker misschien zelfs dan in de weldadige zomerweken.
Misschien kan de directie straks net als in Venetië toegang gaan heffen.