De visboer was de hele week in quarantaine geweest. In Rotterdam wel te verstaan. Hij woont in Spakenburg, maar daar durfde hij de voorbije dagen niet meer te komen wilde hij gezond en wel zijn zaak draaiende houden. Zijn vrouw werkt in Spakenburg in een verpleeghuis en daar waren al diverse bewoners overleden en had een flink deel van de personeelsleden corona (gehad).
De kerken waren niet het probleem, zei de visboer. Daar was alles keurig geregeld, grote afstanden, mondkapjes, het waren de mensen zelf. (Grote) families bleven bij elkaar op bezoek gaan, in grote aantallen, dagelijks, zoals ze gewend waren, waarbij alle adviezen van overheid en GGD werden afgedaan als onzin. Vaders en moeders in het verpleeghuis bleven bezocht worden, zelfs door mensen die een positieve coronatest op zak hadden, tegen de uitdrukkelijke oproepen van het verpleeghuis in.
Met kerst, zei de visboer, had het verpleeghuis ten stelligste afgeraden om ouders op te komen halen, maar via achterdeuren werden de vaders en moeders alsnog het huis uit gesmokkeld. Zonder schaamte werden ze ’s avonds weer teruggebracht, maar toen hadden ze de directeur op hun pad getroffen, die de familie opdroeg hun vader en moeder weer mee terug te nemen.
Er was een dag dat de receptie bijna geblokkeerd was door afgeleverde lijkkisten, zei hij. Ik wees twee stukjes zalm aan, dat wilde R graag eten op nieuwjaarsdag, met broccoli en aardappeltjes.