Brood zeven was een volkorenbrood. Het was niet zo gerezen als op de foto in Een boek over brood, dus tot een mooie boule, maar de binnenkant zag er wel exact hetzelfde uit als op de foto: mooie fijne gaatjes tussen het kruim. Hoe het kon? vroeg R terwijl hij mij tijdens het aansnijden van het brood filmde. Tja, het kon ermee te maken hebben dat ik me niet aan het recept had gehouden – ik had het deeg veel langer bij kamertemperatuur laten rijzen, waardoor het vormen van een mooie bol veel lastiger was gebleken, en het deeg een kortere narijs in de koelkast gegeven –, het kon te maken hebben met de temperatuur – was de oven wel echt 260 graden op het moment dat het deeg de oven inging? –, het kon liggen aan het meel, de watertemperatuur, de keukentemperatuur, de luchtvochtigheid. En vergeet de bakker niet, zei ik.
R ontbeet met het verse brood, ik lunchte ermee. Het was echt heel smaakvol en de textuur perfect. Misschien was dit qua smaak wel het beste brood tot nu toe. ‘Op het supermarktbrood deed ik altijd veel beleg,’ zei ik tegen R, ‘en had ik na twee sneeën nog trek, nu smeer ik de hummus zo dun mogelijk om maar niks van de smaak te hoeven missen.’ ‘Jaja,’ zei R, hij snapte dat ik erg ingenomen was met mijn nieuwe project, maar vond dat een mens ook kon overdrijven. Maar ondertussen sneed hij alweer een nieuwe snee voor zichzelf. Zo vies was het niet.