Ik bakte brood 21, weer helemaal volgens recept van Issa Niemeijer en deze keer van biologische bloem van Lidl dat volgens de website van broodsmakelijk.nl overeenkwam met T55-meel en dat zou het goede type meel moeten zijn voor baguette-achtig deeg. Ik had het deeg gevouwen en gevormd als een pavé, die naam had het brood gekregen omdat het leek op een straattegel.
Zoals gebruikelijk vanaf brood 1 filmde R het aansnijmoment. Hij heette alle kijkers welkom bij bakkerij Het pavement. Die naam had hij voor mijn bakkerij bedacht. Vanwege de pavé dus. De buitenkant van het brood was vrijwel een kopie van de pavébroden op de foto in het broodboek. En dus waren we allebei zeer benieuwd naar de binnenkant. Het snijden ging lekker, met veel knispergeluiden. Daarom was het toch wel wat teleurstellend dat de binnenkant niet zo kruimig en met grote gaten was als ik had gehoopt. Compact was het, misschien zelfs een beetje doughy. Het was gelukkig wel heel lekker en de korst was mooi knapperig.
Toen we genoeg over brood en bloem en meel hadden gesproken, vroeg R of ik dacht dat het ging sneeuwen. Ik zei dat ik het hoopte, dat ik heel erg van sneeuw hield, van een goed pak sneeuw dat lekker bleef liggen als een mooie deken over de wereld. R zei dat ie het niks vond, omdat de mensheid na een dag ging klagen ‘Aah wat een vieze smurrie’. Ik zei dat we eindelijk de sneeuwschep naast de voordeur – waar ik soms nog weleens herfstblad mee schepte – weer eens konden gebruiken. R vond dat je sneeuw moest laten liggen, voor de kindjes, voor de sleetjes. Met de ouderen hoefden we in deze bijzondere tijd geen rekening te houden, die mochten de deur toch niet uit.
We gingen het zien.