Ik ging dit weekend drie keer voor de keukenpui zitten en telde de vogels. Ik ken mijn dagelijkse gasten: de vijverbadderaars, de voedertafellunchers, de pindakaasfans, de wormenzoekers, de vogelhuisjesbezoekers, de schuttingrandminnaars. Vandaag rond twaalf uur had ik eindelijk iedere stamgast binnen het raamwerk van een half uur: de heggenmus, de winterkoning, de houtduif – vaak samen, maar nu alleen –, twee kepen – de absolute nieuwkomers van deze winter –, een koolmees, de merels – ze laten zich zelden samen zien, maar nu zijn ze er, het vrouwtje op de schutting, het mannetje achterin de tuin zoekend tussen de houtsnippers –, twee pimpelmezen, de Turkse tortel die ook vaak samen is, maar vandaag niet, en vier vinken.
Waar was de roodborst? Hoe lang had ik die al niet meer gezien?