Wat wilde ik eten? vroeg de aanstaande moeder. Het was inmiddels kwart voor acht ’s avonds. We waren in de flat van haar neef die in dezelfde toren als mijn jonge vriendin een flat heeft, maar dan aan de andere kant van het gebouw. Bij haar stond de verzengende zon nu op de ramen, bij hem was die al weg. Had zij ergens trek in? Ze dacht na, er kwam weer zo’n kramp, haar gezicht vertrok, ze stond op, wandelde wat rond, ging naar de wc, kwam terug, ging weer zitten. Kip, zei ze. Lustte ik kip? Best, zei ik. Moest ik het halen? We kunnen samen gaan, zei ze.
We gingen samen. Aan de voet van de torenflat was een winkelcentrum. We liepen eromheen, naar het andere winkelblok. We schreidden door de snikhete föhnlucht. We liepen over een langgerecht plein waar langgerekte bakken met brede betonranden zowel een plant- als zitfunctie hadden. Mijn vriendin ging op de eerste plek in de schaduw zitten. Als ze zou moeten plassen, dan kon dat straks daar, zei ze. Ze wees naar het café-restaurant schuin naast het metrostation.
Na een minuut duwde ze een hand op een knie en rees ze op. We gingen naar een nieuwe zaak in het voormalige pand van de ING, Justmed Burgers & Döner. Ik zag een foto van een falafelbowlsalade. Misschien neem ik die, zei ik. Mijn jonge vriendin zei dat ze die weleens genomen had en dat die tegen was gevallen. Wat nam zij? Ze wees naar een hele gegrilde kip in een vitrine. We kunnen half-half doen, zei ze. Prima, zei ik, ik neem wat jij neemt. Ze wees de kip aan, de man achter de toonbank droeg een zwart shirt met het logo van de zaak, vroeg of hij de knip voor ons door moest knippen. We knikten.
We liepen naar buiten, duwden ons in slowmotion door de kokende lucht. Op de brede bloembakkenrand pauzeerden we weer. Thuis ging mijn vriendin direct naar de wc. Ik nam twee borden, opende de koelkast, haalde daar een zak met een stapel injera’s uit. Injera is een Eritrese of Ethiopisch stuk brood dat lijkt op een pannenkoek. Op ieder bord legde ik een injera en deed ieder bord een minuutje in de magnetron. Op de salontafel haalde ik de halve kippen uit de doos van Justmed. Mijn vriendin wandelde alweer door de kamer. Net toen ze wilde gaan zitten, zei ze: ‘Oioioi,’ de pijn op haar gezicht was intenser, ze wandelde naar het toilet. Was dit nu een echte wee?
Weer terug verorberde ze de halve kip met smaak. Het was ook een echt lekkere kip.