De platanen kleuren van lichtgroen naar geel. Vanuit mijn bed hou ik ze in de gaten. Hun toppen torenen hoog boven de rij huizen langs de doorgaande weg hier verderop uit. Deze wijk kent vier doorgaande wegen die als de ribben van een perfecte rechthoek op de aarde zijn gelegd. Langs alle vier zijn platanen gepland die nu zo’n halve eeuw oud zullen zijn. De rode beuk in de tuin van de buren verruilt zijn diepe rood langzaam voor roodbruin. De amberbomen in onze eigen tuin doen het deze herfst anders dan voorgaande jaren. Begint het geel, oranje, rood meestal bovenin om zich dan naar onderen te verspreiden, deze herfst zijn de bomen als een toverbal: aan de buitenkant frisgroen, binnenin al volop geel dat ik pas ontdekte toen de eerste bladeren begonnen te vallen.
Temidden van deze kleurexplosies hoor ik een heggenmus: een bescheiden roepje, een korte pauze, dan weer hetzelfde roepje. En dat een keer of vier, vijf achter elkaar. Sinds twee weken ben ik serieus bezig met het leren van vogelgeluiden. Ik oefen met zang- en roepfragmentjes op mijn telefoon. ’s Ochtends bij het ontwaken luister ik naar wat er door het halfgeopende raam binnenkomt. Tot vrijdag dacht ik dat ik er nooit wijs uit ging worden. Maar dit weekend waren er de eerste vruchten: de heggenmus, de roodborst en de koolmees.