Twee weken geleden haalde ik afgevallen blad uit de vijver. Ik deed het niet lichtvaardig: beroering van het water en zeker de bodem kon de kikkers uit hun winterslaap halen. De kans dat ze er zaten achtte ik groot, ze zitten er ieder jaar. Maar: te veel blad gaat rotten, verstikt de vijver, leidt tot te weinig zuurstof, verstoort het biologische evenwicht, en ik wil straks geen vijver vol kikkervisjes die een langzame verstikkingsdood sterven.
Ook al bewoog ik de hark heel langzaam door het water, ik maakte toch twee kikkers wakker. Eentje zag ik pas toen ik met een hark vol bladafval naar het hoekje achterin de tuin liep. Hij sprong van het natte blad af, net buiten de vijver, bleef een poos zitten, en bewoog zich toen met twee trage sprongen terug naar de vijverrand. Met een groot stuk houtsnipper hielp ik ‘m over het randje. De ander zag ik toen ik de hark na een voorzichtige schep boven water bracht. Ik kantelde de hark net zo lang tot de kikker weer terugviel in het water.
Een paar dagen later, in een ander deel van het land, zagen R en ik een bordje langs de kant van de weg ‘Overstekende padden tussen 7 uur ’s avonds en 7 uur ’s ochtends’.
Toen we weer terug waren uit dat andere deel van het land meende ik ’s nachts een laag gebrom te horen. Het klonk zwak, misschien was het één van die twee kikkers die de slaap niet meer kon vatten. Inmiddels voegt zich iedere nacht een nieuwe zanger bij het koor, zijn heel veel winterslapen verruilt voor paringsdrang en zwelt de bromzang in een traag crescendo aan.
Bruine kikkers zijn het. Ik heb het voor de zekerheid nog even opgezocht en op internet geluisterd naar groene kikkers, gewone padden en bruine kikkers. Bruine kikkers kwaken niet, ze brommen. Knorren wordt het ook wel genoemd.
Heel gezellig.