Ik zag eierdooigele papieren op het treintafeltje. Ik las: POC PE Utrecht en Nieuwsbrief. Afkortingen werken op mij als de beste kerstcryptogram: ik moet de oplossing uitvogelen. Ik las: ‘De kroningsdag is zonder noemenswaardige incidenten verlopen. Tenminste…’ Ik voelde: dit wordt geen gortdroge nieuwsbrief. Het management had 700 tompoucen besteld bij de HEMA en die waren niet gekomen. Als pleister op de wonde had de ‘MSO’ allerlei lekkers uit de kiosken laten aanrukken. ‘Géén HEMA meer,’ was de vetgedrukte conclusie.
De POC PE ging deze zomer de rode lijn monitoren. Het ging over hoeveel mensen er in de vakantie tegelijk weg mochten. De tip van de maand was vetgedrukt: ‘zet je opgebouwde CF-dagen in op lange diensten (8+) in je vakantieperiode’.
De POC kreeg regelmatig klachten over de dienstkaartjes. ‘Je hebt twee slagen Baarn. Bij je eerste slag is de rijtijd tussen Uto en Ut 6 minuten. Tijdens je tweede slag plotseling vijf minuten. Je dienstlengte is daardoor 9:00 uur ipv 9:01 (9+, daar mag je er maximaal 12 van krijgen per kalenderjaar).’ De POC riep de lezers van de nieuwsbrief op om dienstkaartjes met dergelijk ‘gegoochel’ te omcirkelen en in de POC-kamer af te geven.
Op pagina 7 tips voor als je TM je uitnodigde voor een gesprek en er onaangekondigd een aMSO aanschoof: ‘Geef aan dat je hier niet op voorbereid bent en beëindig direct het gesprek. Je hebt namelijk recht op aanwezigheid van een tweede persoon.’ Voor de eenzame stakkers volgde een extra tip. Was je lid van een vakbond dan kon je je Vakbond Contact Persoon of Persoonlijke Belangenbehartiger meevragen.
Er waren veel klachten over de bedrijfskleding. Overhemden maat 42 met een mouwlengte maat 36 bijvoorbeeld. Of: broeknaden die na twee stappen openlagen. Er volgde een strijdlustige zin: ‘NS verwacht dat wij er piekfijn bijlopen, en moet dan ook zorgen voor kwalitatief goede en representatieve kleding’. De afsluitende instructie luidde: ‘voor al dit soort klachten kun je terecht bij je TM.’
Op een of andere manier waren deze medewerkers niet gebogen voor de zelfredzaamheidsstorm die het land in zijn greep had. Terwijl demente bejaarden al lang weer hun eigen billen veegden, was hier nog een reservaat dat zijn kapotte broek gewoon op het bureau van zijn baas knikkerde en zich niet via gegoochel met dienstkaartjes liet bedotten. En niet bang was er bij de volgende reorganisatieronde uit te vliegen.
Eén tip schreef ik over: ‘Heb je tijdens je dienst een hulpdienst nodig bv. een ambulance, bel dan nóóit 112 maar altijd het alarmnummer van de VC 030-2354444.’ Je wist maar nooit.