Een vriend zit in de wereld van mensen die werk of ander werk zoeken. Hij vertelde over een werkbezoek in Zeeland waar werkgevers klaagden. Ze hadden honderden windmolenmonteurs nodig, maar die waren nergens te vinden. Waarom deed mijn vriend niks?
De vriend had even gezwegen, zei toen: dus op een dag werden jullie wakker, jullie keken naar de zee en zagen daar plotseling honderden windmolens staan en nog weer een paar jaar later schoot het jullie te binnen, verrek, die dingen moeten misschien ook regelmatig gerepareerd en geverfd worden?
De vriend zweeg opnieuw, vroeg toen: zijn jullie zes, zeven, tien jaar geleden naar de roc’s gestapt? Hebben jullie afspraken gemaakt om opleidingen te organiseren met baangaranties aan het eind, hebben jullie basisscholen bezocht, zijn jullie kinderen gaan vertellen over die windmolens en over hoe leuk het is om aan die dingen te werken en om daar later een goede boterham mee te verdienen? Zijn jullie vier jaar geleden naar ons gekomen, hebben jullie ons gevraagd om mensen te selecteren die opgeleid willen worden tot windmolenmonteur?
En toen? vroeg ik.
Toen zweeg zelfs de wind, zei de vriend.