In een winkel met een deur en een verkoper en een rinkelende kassa was het niet meer te krijgen. Ja, misschien één of twee modellen hier, een ander model of merk vijftig of honderd kilometer verderop, maar nergens een flinke collectie die ik kon uitproberen, voelen, ruiken, betasten, vergelijken. Of ik moest naar het buitenland.
Op het wereldwijde web was er eigenlijk maar één winkel met een ruime en vlot leverbare keuze. De zaak was inmiddels een toonaangevende wereldwijde speler, maar ook nog gewoon een familiebedrijf, gevestigd in het gehucht waar vader in de familieboerderij begonnen was. Er was een gezellige familiefoto uit de jaren zestig van vader, moeder en vijf kinderen in gebreide truien. Ook al telde het gehucht maar 183 zielen, het had de vijf kinderen niet belet om juist daar in die rustige omgeving de zaken voortdurend uit te breiden met al vroeg een postorderachtige setting en sinds kort ook een volautomatische verzendunit. Regeren is vooruitzien.
Iedere afdeling had zijn eigen deskundigen met fotootjes en telefoonnummers en mailadressen. Ik besloot te bellen. Een aardige jongeman nam op, ja, we konden in het Engels praten, natuurlijk, ik legde uit wat ik zocht. Nu ik nog eens op de website kijk, gok ik dat het Akos N. was die ik sprak. Vanwege de niet gangbare maat waarvoor ik een oplossing zocht was er eigenlijk maar één merk geschikt, legde Akos uit, vanwege de verstelbare band binnenin. Ik had mijn oog op een andere uitvoering van dit merk laten vallen, een goedkopere uitvoering, maar ik snapte dat de aanpassingen die ik aan deze uitvoering zou moeten verrichten ook geld gingen kosten, bovendien was de uitvoering die Akos omschreef een kilo lichter en dat was geen onbelangrijk detail. Dan het draagsysteem, zei ik. De uitvoering die Akos als enige geschikt achtte, werd zowel zonder als met draagsysteem verkocht. Akos begreep dat het draagsysteem de prijs nog hoger maakte, maar, zei hij, het maakte het dragen echt een stuk eenvoudiger en aangenamer. Als hij zelf voor de keuze zou staan, zou hij het zeker overwegen, al kon hij niet voor mij beslissen. Was er ergens een plek waar ik het uit kon proberen, vroeg ik. Helaas, ik hoorde aan zijn Duitse Engels dat hij het echt jammer vond dat er meer dan zeshonderd kilometer zat tussen mij en het idyllische gehucht. Maar, zei hij, ik had dertig dagen de tijd om het uit te proberen, beviel het echt niet, dan mocht ik het terugsturen.
Ik treuzelde nog een week of wat, dubde over de kleur, er waren prachtige kleuren, aubergine, oranje, hemelsblauw, rood, maar was het verstandig om op te vallen? Het ding trok door zijn omvang al genoeg bekijks. Bovendien zouden er door botsingen tegen deurposten, metrodeuren en incheckpoortjes strepen op komen, krassen, en zulke kwetsuren zag je volgens mij het minst op zwart.
Op een maandag net voor het middaguur plaatste ik mijn bestelling. Per ommegaande bedankte het sales team me en ondertekende met muzikale groet. Veertig minuten later kreeg ik een tweede mail met het vriendelijke verzoek alles nog één keer goed te controleren. Had ik nog vragen, dan kon ik contact opnemen met Jan E. van het Holland-team. Zijn foto, mailadres en telefoonnummer stonden er gewoon bij. Vijf minuten later ontving ik een mail met een link erin waarmee ik een account kon aanmaken. Dat vond ik niet nodig. Op dinsdag, een half uur voor middernacht, meldde de winkel dat ze begreep dat ik uitkeek naar mijn bestelling en dat het ze dan ook genoegen deed mij te informeren dat de zending hun opslag verlaten had.
Woensdag om 0:15 uur begon mijn bestelling aan zijn reis. De winkel werkte daarvoor samen met een Amerikaanse pakketbezorger: die met die opvallende bruine auto’s die de oprichter eigenlijk geel had willen spuiten tot zijn compagnon zei dat geel een moeilijke kleur was om schoon te houden en zo was het bruin geworden. Startpunt van de reis was Burgebrach. Op een digitale kaart zocht ik Burgebrach op. Het was zowel een dorp van ruim drieduizend inwoners als de verzamelnaam van een stuk of vijfentwintig dorpjes waaronder het gehucht Treppendorf waar de kinderen in die gebreide truien geboren waren en waar Akos en Jan werkten. Van Burgebrach ging het pakket naar een ‘pakketdienst-faciliteit’.
Om 18:05 uur kreeg het in Frankfurt een herkomstscan en om 20:55 uur een vertrekscan. Om 23:52 uur kwam het pakket aan in Herne-Boernig. Ik had nog nooit van Herne-Boernig gehoord en dat kon ook wel kloppen want de juiste benaming is Herne-Börnig, maar het systeem van de Amerikaanse pakketbezorger met de bruine auto’s kent de umlaut niet, zo ontstaan de misverstanden in de wereld. Herne-Börnig is ook geen plaatsje, maar de naam van een treinstation gelegen tussen de dorpjes Herne en Börnig, tevens zetel van een groot distributiecentrum van de Amerikaanse pakketbezorger van waaruit dagelijks treinen in alle richtingen vertrekken. Het pakket reisde dus met de trein, dat deed mijn treinhart goed. Op donderdag om 2:12 uur verliet mijn bestelling het kleine station om om 5:05 uur in Rotterdam aan te komen. Om 8:16 uur kreeg het een importscan.
Ergens tussen 8:16 uur en ‘voor het einde van de dag’ kon ik het pakket verwachten. Dat was best een groot tijdslot en rond half vier belde ik toch maar even met de klantenservice van de bruine pakketbezorger. Tot grote spijt van de man die ik na het doorploegen van allerhande voorgestanste teksten aan de lijn kreeg had zijn baas nog geen systeem waarmee de bezorger op de seconde via gps gevolgd kon worden. Dat vond ik plotseling heel erg humaan en ik besloot met vreugde te blijven wachten. Rond vier uur kwam de bezorger. Niet in de Amerikaanse bruine bus met een schuifdeur aan de bestuurderskant en ook niet in dat typische bruine uniform, maar gewoon een jongeman in zwarte kleren met een witte gedeukte bus.
Het pakket was bijna net zo groot als ik en woog twaalf kilo terwijl mijn bestelling zelf nog geen vier kilo zwaar was. De doos was van heel dik karton. ‘Aaah,’ zei R, ‘een ideale doos voor de nacht van de dakloze.’ Hij doelde op de jongeren in zijn kerk die binnenkort gaan ervaren wat het is om geen dak boven je hoofd te hebben.
Morgen gaat de glanzende zwarte cellokoffer voor het eerst zonder beschermende doos op reis op mijn rug. Van Rotterdam-Oost naar Rotterdam-West. Ik ga ervaren of ik het draagsysteem net zo fijn vind als Akos. Zo niet, dan bel of mail ik Jan. In Treppendorf. Het voelde nu al alsof ik even bij de winkel op de hoek zou langslopen.