T denkt eraan om economie te gaan studeren, of rechten, of misschien toch technische bestuurskunde, nou ja, eigenlijk denkt hij niet dat studeren iets voor hem is, maar nu hij zich door het vwo geworsteld heeft en dat diploma zonder de inspanning voor een centraal schriftelijk – thanks corona – in the pocket heeft, kan hij niet anders. Vindt hij. Zou hij voor een hbo-opleiding kiezen dan zou al die moeite voor het vwo voor niks geweest zijn, dan had hij net zo goed met twee vingers in de neus het havo kunnen doen. Maar dat heeft hij niet gedaan, dus…
Ik keek het nog eens na in Ons feilbare denken van Daniel Kahneman. Waarom spelen we op safe als we de keuze hebben tussen met zekerheid 900 euro krijgen of 90 procent kans om 1000 euro te krijgen. Maar gaan we gokken als we moeten kiezen tussen met zekerheid 900 euro verliezen of 90 procent kans om 1000 euro te verliezen. In allerlei keuzesituaties ontdekte Kahneman dat voor de gemiddelde mens het mogelijke verlies twee keer zo zwaar weegt als de mogelijke winst. De verklaring zoekt hij in de evolutie. ‘Organismen waarvoor bedreigingen urgenter zijn dan gunstige gelegenheden, maken meer kans om te overleven en zich voort te planten.’
Hoe kan je geld toe krijgen bij de aanschaf van een vat olie, wil T weten. ‘Dan verkoop je toch gewoon niet?’ ‘Misschien omdat je olie niet in je binnenzak stopt?’ zeg ik. ‘Het is opgepompt, er komt misschien nog meer aan, je kunt het opslaan en wachten op betere tijden, maar opslag kost ook geld, en veel opslagtanks zitten al vol, je moet het kwijt, je kunt het niet ongezien de sloot in laten lopen zoals we vroeger met de melk deden als de prijzen dramatisch waren.’ ‘Je kan toch een paar vaatjes op je balkon zetten,’ zegt hij. Aah, T wil er aan verdienen. Slim. Ik zeg dat je 159 literflessen op je balkon kwijt moet kunnen om veertig euro te beuren. ‘Je moet eerder aan Vopak-tanks denken,’ zeg ik, ‘die voetbalveld-brede dingen in de Rotterdamse haven, zestig miljoen liter per tank.’ ‘Oké,’ zegt T.
Ik laat hem een artikel in De Groene Amsterdammer zien. ‘Hé,’ zegt hij, ‘zo zien die teksten op de schoolonderzoeken er ook altijd uit. Hier halen ze die dus vandaan.’
Hij is gekomen voor de gezelligheid én om mee te eten. Waar heeft hij trek in? ‘Leg die jongen toch niet zulke moeilijke keuzes voor,’ zegt R, ‘dat is nou juist zijn probleem.’ ‘Is er een groente die je lekker vindt?’ probeer ik. Tsja. Schouders omhoog, een lach. ‘Een land, een bepaalde keuken?’ Beet. Chinees, daar houdt hij van. Een speciaal gerecht? Foe yong hai. R pakt zijn telefoon om op Thuisbezorgd.nl te gaan kijken. ‘Dat kan ik toch ook zelf maken,’ zeg ik. Ik zoek naar recepten. Het is te doen, maar bewerkelijk. Dus wordt het bestellen.
T zegt dat ze bij hem thuis altijd voor 1 persoon bestellen en dat ze daar met z’n drieën meer dan genoeg aan hebben. Maar mij klinkt de Chinees-Indische rijsttafel wel lekker in de oren en die is er alleen voor twee, dus gaan we daarvoor. ‘Welke soep wil je?’ vraagt R. Chinese tomaat, Chinese groenten? ‘Nou,’ zegt T, ‘ik ben niet zo van de soep.’ Nee, hij is van de foe yong hai, heeft ie al gezegd. Nu wordt er naar mij gekeken, nu zit ik in de keuzestress.
R krijgt de melding dat dat de rijsttafel er over 37 minuten is. ‘Dat kan nooit,’ zegt R die gewend is dat Chinees zeker een uur duurt. Het moet helemaal daar en daar vandaan komen, zeker zeven minuten rijden. Is alles al gewokt en gebakken, hoeft het alleen opgewarmd te worden? Ik ga nog even op pad voor een boodschap, bij de supermarkt zijn de karretjes op, dus ga ik een praatje maken bij de groentevrienden. Als ik weer thuiskom, resteren er volgens R die met zijn neus boven de bezorgapp hangt, nog zeven minuten tot het bezorgtijdstip. Ik begin de tafel te dekken. R denkt nog steeds dat het onmogelijk is. T zegt dat er bepaalde bezorgers zijn die je live kunt volgen.
Als ik bestek op tafel leg, zegt R: ‘Nu is het nog nul minuten. T en R lopen naar de woonkamer, kijken de straat in om te kijken of de digitale wereld strookt met de werkelijkheid.
Dan gaat de bel.