De cellodocente wilde in de vakantie wel naar haar ouders, maar ze ging het niet doen. In de regio waar die ouders woonden was het aantal besmettingen het hoogst. En met haar zoontje, zei ze, kon ze zich niet in het huis van haar ouders opsluiten, die moest naar buiten, spelen, naar een park, plekken waar ze misschien een besmetting opliepen om die vervolgens haar ouderlijk huis in te slepen. Vliegen wilde ze niet, om dezelfde redenen. Haar ouders waren de jongste niet meer. En stel dat de grenzen weer dichtgingen en ze niet meer terug kon? Met de auto was een optie, maar haar auto was oud, haalde met moeite een snelheid van honderdtien, daar ging ze niet duizend kilometer mee rijden. En ze zou alles alleen moeten rijden, want haar man heeft weliswaar een rijbewijs, maar dat moest verlengd worden in een Amerikaanse staat en dat was lastig en stroperig en inmiddels was zijn rijbewijs verlopen. Om aan een Nederlands rijbewijs te komen kon hij zich niet zomaar bij het CBR melden voor een examen, nee, dat ging uitsluitend via rijschoolhouders en die wilden allemaal dat hij dan eerst een pakketje lessen nam. Bovendien zou het november worden voor er een kans was op een examen.
Kortom, we konden best nog over twee weken een volgende les afspreken.