Druppel

Ik begreep dat het tv-programma Zembla had blootgelegd dat de Belastingdienst miljarden euro’s niet int. Naar verluid omdat de politiek het volk nu eenmaal een slanke overheid met weinig ambtenaren had beloofd. Veel kiezersbeloftes worden al in de nacht na de verkiezingsdag gebroken, maar deze kennelijk niet. Wat niet veel gewone mensen weten is dat de doe-het-zelf samenleving voor mensen met veel geld al jaren bestaat, ver voor de regering die woorden een jaar geleden in de mond van de koning legde. Mensen met geld runnen feitelijk de belastingdienst, het is hun speeltje. Het siert die paar achtergebleven ambtenaren dat ze het hoofd niet in de schoot hebben gelegd, maar oprecht boos blijven dat zij hun herverdelende werk ten behoeve van een samenleving zonder ontwrichtende ongelijkheid niet meer kunnen uitvoeren. Ik had de uitzending niet gezien, maar voelde diep medelijden. Het eerste wat ik daarom deze ochtend deed, was internetbankieren openen bij dezelfde bank als waar de staat bankiert en daar een fors bedrag overschrijven naar ’s lands meest gehate banknummer. Het was tekenend dat deze bank, die veel bijkantoren heeft op paradijselijke eilanden waar het woord belastingdienst nog moet worden uitgevonden, mijn overschrijving aanvankelijk met allerhande rode signalen tegenhield. Ik kwam erachter dat de door mij ingetypte druppel op een gloeiende plaat de daglimiet overschreed. Die moest ik eerst verhogen. Na veel veiligheidscodes en een kwartier wachten kon het bedrag eindelijk door.