Nog geen drie maanden geleden leerde ik via een tip van de tuinbaas de Canadese choreograaf Crystal Pite kennen en keek ik op internet naar een registratie van haar werk op het podium van de Opéra National in Parijs waarop misschien wel vijftig geoefende lijven transformeerden tot één organisme, één geoliede machine, één zwerm spreeuwen die muren in beweging brachten en oceanen lieten golven. Ik dacht: wanneer zouden we zoiets ooit weer live kunnen zien?
En zie daar. Een appje van de tuinbaas met een verwijzing naar de voorstelling Endlessly Free van het Nederlands Dans Theater met onder andere werk van Crystal Pite, over minder dan een maand. ‘Ik ga,’ schreef ze erbij. Ik typte onmiddellijk de juiste zoektermen in op internet, vond data en een schouwburg midden in het land die we goed konden bereiken en waar nog niet ‘Uitverkocht’ achter stond en legde de twee mogelijkheden, een dinsdag en een woensdag, aan R voor. Terwijl R zijn agenda raadpleegde – zijn nieuwe agenda op zijn nieuwe werkplek met een ander ritme, iets meer uren, daarom duurde het wel even –, hing ik met mijn vingers boven de toetsen om de kans in die zaal met anderhalve-meter-maatregelen en misschien maar een kwart van de stoelen beschikbaar niet te laten schieten. Ondertussen las ik over de voorstelling: geen vijftig lijven, maar slechts twee, want dat kan, dat is mogelijk, niet bij de pakken neerzitten, doordansen, de emoties moeten hun weg uit de danslijven vinden en onze zielen beroeren opdat ook onze emoties hun weg vinden, helemaal nu. ‘Doe dan maar woensdag,’ zei R.
Twee kaartjes voor de woensdag. Het lukte. Wanneer ging de tuinbaas eigenlijk? Dinsdag.