De cellolessen zijn een feest. Niet alleen omdat ik dan met de metro van oost naar west reis en de stand van de stad en haar bewoners kan waarnemen, maar vooral omdat mijn cellodocente zo leuk is. Achteraf prijs ik me gelukkig dat ik haar heb ontmoet in pre-coronatijd en haar nog net heb zien schitteren op podia. Want dat deel van haar leven is niet meer. Als professioneel celliste kan ze geen droog brood meer verdienen, daarom heeft ze deze zomer de knoop doorgehakt en is ze begonnen in een boekhoudbaan bij een Pools uitzendbureau. Alhoewel het verschrikkelijk slecht betaalt, kan ze er een veelgebruikt boekhoudsysteem leren. Misschien dat daarna Nederlandse werkgevers haar ook in dienst durven te nemen. Afgelopen zomer twijfelden die over haar Nederlands. Haar Nederlands is prima, en je krijgt er Pools, Engels en Duits gratis bij. En bovenal een zeer slimme en leuke vrouw.
Sinds de nieuwste maatregelen zitten we in de grote ruimte aan de achterkant van haar huis. Tussen ons gaapt een gat van zeker vier meter, het raam staat open, achter haar zie ik vrachtschepen varen. Nee, ik heb het niet koud. Ik speel voor wat ik heb geoefend. Ze leert zichzelf aan om eerst iets positiefs te zeggen, voor ze vertelt wat ik anders moet doen. Als ze het vergeet, zegt ze het. Geeft niet, zeg ik dan, ik ben geen twaalf meer. Ik wil leren. Waar ze echt heel goed in is, zijn de tips hoe ik het beste kan studeren, hoe ik die beweging er in kleine, opgeknipte stukjes in kan krijgen, hoe het tot de vanzelfsprekendheden van mijn armen en vingers gaat behoren.
Ik geloof niet dat vroeger iemand op de lagere school of de middelbare school, laat staan de universiteit, daarover ooit iets heeft uitgelegd. Je kreeg huiswerk op, een schriftelijke overhoring, een repetitie, een tentamen. Dit waren de boeken, dat was de lesstof, hoe je dat in je hoofd kreeg, mocht je zelf uitzoeken.
De eerste dag na de celloles is lastig. Dan is alle huiswerk nieuw, niks klinkt nog, ik geloof niet dat mijn vingers en mijn arm ooit zo snel of zo buigzaam kunnen zijn. Maar ik doe het zoals de docente heeft gezegd, en zie daar, na twee dagen hoor en voel ik de verbetering. Kleine beloningen. Iedere dag.