Omdat we meestal tussen negen uur en half tien ’s avonds klaar zijn, kon de ensembleles van gisterenavond doorgaan. Maar na ons ging de deur van het enorme lesgebouw met hoge leslokalen, looproutes, desinfectiepompjes, triage aan de deur en mondkapjesplicht voor twee weken op slot. R die ons lesgeeft zei dat de hele dag vergaderd was over een definitie: was dit een openbaar gebouw, zoiets als een bibliotheek? Ja, was de conclusie. Het leek me triest: heb je een prachtig gebouw vol muziekinstrumenten waar je de prachtigste dingen op kunt doen, zit je te vergaderen over één woord. Individuele leerlingen ging R weer online lesgeven, maar voor ons stond de boel stil, hopelijk voor niet meer dan twee lessen. In februari had R voor het laatst op een podium gestaan, gelukkig was zijn werk divers: lesgeven, studiowerk voor filmmuziek, hij trok het nog wel even. Ik liep met S die dwarsfluit speelt terug naar de metro. Zij zei dat als er nu al een avondklok van bijvoorbeeld tien uur zou zijn, ze zich had moeten haasten.
Trainer P vertelde vanochtend dat hij het RIVM gebeld had, dat doet ie altijd als er weer nieuwe maatregelen zijn. Ja, hij mocht in de crossfitbox aanwezig zijn om toezicht te houden, bijvoorbeeld op de anderhalve meter-maatregel, en nee, hij mocht er niks van zeggen als hij een atleet zich een hernia zag tillen. Helder. De workout van vandaag stond op het whiteboard zoals het altijd de hele dag op het whiteboard staat en wij konden gewoon gaan doen wat daar stond. Ik vroeg aan C: zijn groiners nou dit?, en ik begon ichworms te doen. Nee, zei ze, en ze dook naar de grond en zette haar voet naast een hand waarna ze die hand met gestrekte arm naar het plafond liet wijzen. O ja.
P deed op zijn eilandje in de enorme box ook alle oefeningen en als we het even niet wisten, keken we gewoon heel goed naar zijn lijf. Al was het moeilijk voor hem om zijn mond te houden en geen instructies te geven, het lukte prima en ook wij deden alles op onze eilandjes en er was muziek en er was de klok die ons door het uur begeleidde met piepjes op geregelde momenten. Van C leerde ik hoe ik handstand pushups kon oefenen vanaf een box: ze zette haar knieën op de houten kist en plantte haar gestrekte armen goed uit elkaar op de grond, zo dicht mogelijk bij de kist. Haar onderbenen stak ze de lucht in, net als haar billen. Daarna boog ze haar armen en bracht haar kruin zo ver mogelijk naar de grond om vervolgens haar armen weer te strekken. ‘Je krijgt er wel zere knieën van,’ zei ze, ‘en het is even puzzelen hoe je weer een beetje elegant van die box afkomt.’
Mijn linkerarm voelde de eerste twee keer niet lekker, iets waar ik al langer last van had, maar na vier keer was dat over. Dit kon ik ook prima thuis oefenen. Ik was goed in handstand, het leek me heerlijk als ik ondersteboven langs een muur op en neer kon bewegen, louter door mijn armen te buigen en te strekken.
Verkwikt en met dit nieuwe doel in mijn hoofd fietste ik even later de zonnige herfstochtend in.