Kleur

Ik hou van metrostellen waarin de stoeltjes langs de zijkanten tegenover elkaar zijn gemonteerd. Een zweem New York, Londen, Parijs. De jongen naast me richtte zijn telefoon op het gratis krantje en maakte een foto. Ik las: Getinte jongens horen nog altijd NEE bij clubs. Daarna ging hij naar Facebook, misschien deelde hij het bericht. Bij Marconiplein stapte ik uit, en hij ook, en de jongen die aan de andere kant van mij zat, ook. Ze konden allebei Nee te horen krijgen bij clubs. Even later in de trein zei een meisje van een jaar of vijf tegen een ander meisje van een jaar of vijf: Je bent toch mijn vriendin? Toen die ander knikte, zei ze: Ik moet een vriendschapsarmbandje voor je maken. De een nam een slok uit een flesje Sprite, de ander stak haar hand uit maar kreeg het flesje niet, toen zei ze ‘samen spelen, samen delen’ en kreeg ze het flesje. Toen begon de een te zingen Me and my selfie / Wij lijken op elkaar / Dezelfde bruine ogen / Hetzelfde bruine haar. De ander kende het ook. Ze zongen over zichzelf, de getinte meisjes. Sinterklaas kwam volgende week aan, naar verluid met gewapende Pieten.