Vallen

Ik had mijn stoel anders gezet, zo kon ik mijn voeten tegen de radiator wrijven – een oude gewoonte uit mijn jeugd die twee gaskachels telde, een in de woonkamer, een in de keuken –, en nu zag ik wolken, die op dit tijdstip van de dag niet meer wit waren, maar grijs, langs een lichtblauw-met-stralend-oranje geveegde lucht drijven. Een minuut later was dit filmdecor alweer weg en waren er alleen nog maar grote grijzen wolken tegen een iets minder grijze achtergrond. De daken aan de overkant van de straat, die nog net op mijn filmdoek vielen, verloren hun kleur snel en zouden straks alleen nog maar donker zijn. Ik schreef op wat ik zag en toen ik weer opkeek was alles donker, op het kunstlicht na. Van de galerijflat verderop was alleen een regelmatig ingekleurd vel ruitjespapier over;  overburen bestonden alleen nog bij de gratie van spleten licht door kleine en minder kleine dakramen. Er was verrassend veel activiteit op de zolders.