Realisme

Ik kocht voor 16,30 euro specerijen bij de toko. Ik kwam niet vaak in dit winkelcentrum waar ooit op de nationale radio reclame voor was gemaakt vanwege de megastores en de meubelzaken. In de Etos werden nu kleren verkocht, in de naaimachinewinkel sportschoenen, in de Frozen Yoghurt kroketten van de Febo Express, in het uitzendbureau kip van KFC. Heel even vreesde ik iets anders aan te treffen op de plek van de toko. Het was er lekker druk. Achterin zaten twee Chinese dametjes op hun rollators te kletsen. Ik vond zelfs pure tamarinde, geen potje met toegevoegde suiker en andere troep, maar een pakje met alleen het vruchtvlees. Bij La Place las ik achterop het shirt van een sapmedewerker Proeven is geloven. Daar dacht ik lang over na. ’s Avonds zag ik op tv Angela Merkel, die zei dat ze zeven was toen de Muur werd gebouwd, wat een ernstige schending van het internationale recht was (net als wat Rusland nu in Oost-Oekraïne deed), en toch, zei ze, dacht niemand aan militair ingrijpen, omdat niemand geloofde dat het kon voorkomen dat DDR-burgers jarenlang in onvrijheid en dictatuur moesten leven. Merkel nam het niemand kwalijk. Ze noemde het een realistische inschatting. Eigenlijk zei ze: pech bestaat nog altijd.