Opdracht

Ik had nog nooit echt nagedacht over hoe het is als een kind eerder sterft dan zijn ouders. Tot 1982. Toen wees mijn opa me op de onnatuurlijkheid en onbevattelijkheid ervan, hij zei: er is niet eens een woord voor. Nu vond ik het ook geen pretje om halfwees te zijn geworden, en ik geloof niet dat mijn vader ooit zijn weduwnaarschap echt heeft kunnen accepteren, maar mijn opa had gelijk. Toen zijn dochter overleed bleef hij vader, hij kon zich niet tooien met een woord dat zijn droeve lot onderstreepte. De schrijver die ik iedere dag lees en van wie ik veel leer door zijn boeken en vooral door zijn dagelijkse werk in kranten en op internet, leefde jarenlang met de angst eerder dood te gaan dan zijn moeder. Anders gezegd: het was zijn levensopdracht niet dood te gaan zolang zij leefde. Zijn moeder overleefde Auschwitz. Deze week overleed ze, zevenentachtig jaar oud. Hij schreef dat met haar overlijden zijn belangrijkste opdracht was voltooid, dat hij nu rustig kon sterven. Al was de vraag of hij daar klaar voor was, een andere. Vanaf nu leefde hij in extra tijd. Naast het gestorven lichaam van zijn moeder wist hij dat het werk verder moest, meteen. De pen biedt in vrijwel alle omstandigheden houvast.