Herinnering

Ik stak mijn kaart in de lucht, de bus stopte, ik stapte in, muziek rolde de bus uit, de chauffeur draaide ergens aan, of tikte ergens op, misschien het volume, maar ik kon het liedje nog gewoon horen op de eerste bank net na de middendeur. Ik zit daar graag, als ik in een bus zit, omdat je dan hoger zit, uitzicht hebt. Ik kende het liedje vaag, toen het afgelopen was, zei iemand dat het van de Pointer Sisters was. Even later zat ik in een auto, op radio 4 was het allemaal Mattheus Passie wat de klok sloeg. De bestuurder zei dat hij het gebabbel over ‘de’ Mattheus niet meer kon horen. Ik zei dat de mensheid niet meer zonder hypes kon. Over een paar dagen is het voorbij, zei ik, gegarandeerd. Dan herinnert niemand zich deze week meer. Dan vragen ze: Mattheus wie? Weer iets later hoorde ik het Onze Vader, gezongen door een vrouwenkoor, het kwam van een cd, het was net een beetje anders dan hoe ik het kende, en dat kwam omdat het Indisch was. Het vulde een kerk en daar waren we omdat de vader van een goede vriendin dood was. Een zus vertelde over het Jappenkamp, een broer vertelde over zeiltochten, een zoon vertelde over safari’s in Tanzania, een dochter vertelde over een eerder afscheid van haar vader, na de scheiding, toen zij nog klein was. Er waren twee grote videoschermen, waarop foto’s van de vader, met zijn kinderen, kleinkinderen. Zo leerde ik de vader van mijn vriendin, die ik nooit in levende lijve had ontmoet, een beetje kennen. Je kon zeggen: te laat, maar het was juist goed, ik had heel veel vragen en die zou ik haar straks, als alle stof was neergedaald, stellen en zo kon ik dicht bij mijn vriendin zijn en kon mijn vriendin dicht bij de herinnering aan haar vader zijn.