Mieren

Ik las de ruggen voor me op de roltrap: koeken vanaf 1,25, zoetwaren vanaf 1,50 euro. Eigenlijk waren niet de ruggen geprijsd, maar de rugzakken vol heet water op de ruggen. Boven de heupen bungelden bekers, voor de buiken een tree met koek en snoep en hartigheden. Ze waren met z’n tweeën, werkstudenten waarschijnlijk, en stapten in de trein naar Groningen. Hopelijk verkochten ze veel koffie en thee, zodat bij Zwolle en anders toch zeker bij Assen de last, gekookt in Utrecht, verlicht zou zijn. Marskramers: als je maar geduldig wachtte kwam alles terug. Ik liep naar de Noordertunnel, zocht een fiets uit, de fietsenmaker liet een kapotte fiets even voor wat die was en bliepte de fietssleutel en mijn ov-chipkaart. Ik slingerde over tijdelijke paden, de brug lag er al, het water zou nog even duren, het terras bij de nieuwe muziektempel was er ook al, het vergde slechts fantasie om je in de zon aan een singel te weten. Ik fietste waar ik als student veel meer had kunnen fietsen (als ik niet zo bang was geweest), over grachten waar ik honderd nachten dronken had kunnen lopen (als ik niet zo hardnekkig de onverschilligheid had beoefend), slalomde langs vrachtwagens die stonden waar de mens in veelvoud straks zou lopen, die brachten wat de mens in veelvoud straks kwam kopen.