Zee

Ik moest hier zijn, later op de dag, veel later, en omdat het mooi weer was, was ik eerder gegaan, omdat de plek over strand beschikte, en over wassende golven. Op het terras was het druk met honden en zonnebrillen en zinloos geroep van hondennamen en mensen, in die volgorde. Vijftig meter verderop, of was het honderd, liep een jongen naakt de zee in. Een vrouw twee tafeltjes verder met een veel te grote herder en een vriendin met veel te veel honden tuurde naar de zee door een veel te grote zonnebril en zei: loopt ie echt naakt het water in? De vriendin was bezig met haar telefoon. Het water kon niet koud zijn na de winter die nooit echt gekomen was. Het meisje dat de thee bracht, vroeg of ik deze plek kende. Ik stelde haar de vraag ook, ze zei: nou eigenlijk niet en ze bleek er nog maar net te werken. We kletsten wat over de schoonheid van deze dag, over de schoonheid van het leven in het algemeen, en ze peinsde lang, prachtig lang voor iemand die op een terras werkt op een zonnige dag, en ze zei: ja, als je het zo bekijkt. Ik zei dat als ze nog wat wilde mijmeren, ze gerust weer even langs mocht lopen. Toen zei ze: ik heb al een psycholoog. Geweldig, zei ik. Vindt u? vroeg ze. Ik zei: iedereen zou een tijdje een psycholoog moeten hebben. Ik had er ook ooit een. Echt? zei ze. Ze vroeg waarom ik een psycholoog had gehad. Ik zei dat ik in de knoop had gezeten. Ze dacht na, misschien wilde ze het fijne weten van die knoop, misschien juist ook niet, was het raadsel beter. Ik dronk de thee, las wat. De jongen aan het tafeltje naast mij zei iets later tegen haar: he, je hebt je omgekleed. Ik zag dat ze haar spijkerjasje had uitgedaan. Omdat het zo warm is? vroeg de jongen. Misschien wel omdat het zo blauw is, zei de jonge vrouw die al een psycholoog had, en ze keek naar de hemel. Ik keek hoe de naakte jongen het terras naderde. Hij was een jaar of tien. Zijn lijf glom van het zilte nat. Het was een lome dag aan zee.