Postcode

Ik ging niet op de lange bank zitten, maar op een stoel in de rijrichting. Een jongetje rende heel hard door het gangpad. Hij ging de deur voor zijn moeder open houden, riep hij en hij kreunde onder het gewicht van de glazen deur. Die lange bank heette eigenlijk een loungehoek, dat had ik op het NOS-journaal gezien. Zoals de Belastingdienst het niet leuker kon maken, maar wel makkelijker, zo kon de NS het niet sneller maken, maar wel gezelliger. Bij het volgende station ging een mevrouw in de loungehoek zitten, ze had grijzend kort haar, ze hield haar hand voor haar mond, maar ik hoorde haar gewoon tegen haar telefoon zeggen: ik kan niet zo heel erg praten, ik zit in de trein, maar als jij wat te vertellen hebt, hou ik me aanbevolen. Daarna zei ze alleen nog af en toe ahha. Ik bekeek het pictogram op de ruit: twee figuren tegenover elkaar met een lege stripwolk boven hun hoofd. Toen kwam er een controleur. De jongen achter mij zei dat hij zijn studenten-ov vergeten was. Dat die nog thuis lag. De controleur was vriendelijk. Hij zei dat hij dan een kaartje en een boete zou uitschrijven en dat hij op de achterkant zou noteren dat het om een studenten-ov ging en dat de jongen, als hij de boete thuis kreeg, dan een kopie van zijn ov-kaart moest maken en dat allemaal terugsturen en dan hoefde hij die boete niet te betalen, misschien zelfs de ritprijs niet, maar dat wist de controleur niet zeker. Je mag je ov drie keer vergeten, zei de controleur. Ja dat mag, zei de jongen. Via de ruit zag ik dat zijn hoofd rood was. De controleur zei dat hij een postcodecheck ging doen en de jongen noemde zijn postcode, hij zei ‘drie zero acht een’ en de controleur zei: ‘drie acht een’ en die nul duurde heel lang, toen noemde de jongen de letters CG maar hij sprak ze op zijn Engels uit en de controleur vroeg: CD? en ook dat duurde een eeuwigheid en zo ging het ook bij het huisnummer. Dat was 99 en een letter, de jongen zei het heel snel: negnnegntg en de controleur had misschien gehoorapparaten nodig. Door al dat herhalen zat die postcode en dat huisnummer in mijn hoofd en ik typte het in op Google en toen belandde ik in een document van de gemeente Rotterdam, waarboven stond Uitschrijving wegens vertrek onbekend. Het waren zes bladzijden met allemaal namen met voorletters en adressen die op 20, 21, 22, 23 of 24 januari waren uitgeschreven uit de bevolkingsadministratie. En ik moest denken aan wat ik net in NRC had gelezen dat alles bij de Nederlandse Zorgautoriteit voor het oprapen lag, van aantekeningen dat mevrouw X zich had opgehangen en dat meneer Y van de postoel was gevallen, tot gevoelige tariefinformatie over geneesmiddelen. Alles wat kon, gebeurde.