Huid

Ik mocht de krant meenemen, ook al nam ik natuurlijk geen abonnement. De man met de houten kar waarin stapels kranten zei dat Politiken de krant met de grootste oplage was en centrum links. Ik vroeg wat de prijs van een jaarabonnement was. Duurder dan in Nederland, zei ik. Zeven dagen in de week thuisbezorgd, zei de man. Zeven dagen? vroeg ik. Op drie dagen na het jaar rond, zei de man. Toen ik erover nadacht was het ook logisch: oorlogen en rampspoed trekken zich niks aan van de dagen van de week. De man wees me op het culturele katern waarin iets over een filmfestival dat begon en dat misschien iets voor me was tijdens mijn bezoek aan deze stad. Het filmfestival liet ik links liggen. Wel reisde ik met de S-trein, dat het midden hield tussen een trein en een metro naar Ishoj. Aan de kust was een museum voor moderne kunst in de duinen verrezen, waar een tentoonstelling over Friedenreich Hundertwasser. Iedereen zou zijn eigen huis moeten vormgeven als een verlenging van zijn eigen huid en identiteit, vond hij. Je huid vernieuwt zich voortdurend, je kleren verander je ook regelmatig, dus waarom je huis, je derde huid, niet? Iedereen had volgens hem het recht om de gevelruimte rondom zijn saaie, uniforme raam binnen een armlengte op zijn eigen wijze te beschilderen, om duidelijk te maken dat daar een mens woonde en geen gevangene of slaaf. Ook vond hij dat iedere eigenaar van een huurgebouw minstens drie huurders moest hebben, in de vorm van drie bomen op dak of terras, die hun huur in zuurstof, schoonheid en kwaliteit betaalden in plaats van in geld. Hij was zijn tijd ver vooruit. Of wij sukkelden ongelooflijk traag achter briljante inzichten aan. Terug in de S-trein zat een groep Fransen. Ze hadden het over de kaartjes voor de metro en bus. Een vrouw met geel gewatteerd jack had een Resjekort, waarmee ze bij blauw oplichtende ogen in bussen, metro’s en treinen kon in- en uitchecken. Ze zei: check-in, check-oet. Een man liet haar een papieren kaartje zien en ze floot tussen haar tanden. Ik dacht dat het vanwege de prijs was. Misschien had de man een los kaartje gekocht. Je was veel goedkoper uit met een klippekort, een soort strippenkaart waarop tien strippen, eigenlijk knipjes, zaten. Iedere knip was goed voor een rit door twee zones. Je kon er samen op reizen. Hoe het met die in- en uitcheckkaart zat had ik nergens kunnen vinden. Ik merkte dat ik bij het uitstappen zocht naar een paal waar ik moest uitchecken of een poortje waar ik doorheen moest. Maar hier was alles open. Nog wel.