Werk

Ik legde een plank op twee schragen, stapelde op de grond wat planken op elkaar en zette daar een andere plank op. Die plank moest haaks vast aan de plank op de schragen. Hij reikte nog niet hoog genoeg. Ik legde nog wat hout op de stapel en toen nog een stukje hardboard en toen was de stapel hoog genoeg. Mijn neef belde. Ik vroeg: hoe doe jij dat eigenlijk, twee planken haaks aan elkaar verbinden? Ik dacht: die heeft vast en zeker een workmate of iets anders slims. Zijn vader is timmerman. Nou, zei hij, ik heb onlangs twee schragen gekocht, want zo’n workmate is eigenlijk te klein en te laag, en daar leg ik dan de ene plank op en dan ga ik op de grond of op een krukje stapelen tot de tweede plank er precies tussen past: tussen de stapel en de plank op de schragen. Ik was blij en teleurgesteld tegelijk. Hij vroeg wat ik aan het maken was. Ik legde het hem uit en zei dat ik nog een leuke anekdote had. Ik vertelde dat ik dagen had gemeten en gerekend en nagedacht en nog eens gemeten en gerekend en getekend en nagedacht – dat was overigens niet voor niks, want op het laatst dacht ik nog aan iets dat ik al die tijd over het hoofd had gezien –, en dat ik toen het oude hout dat ik ging hergebruiken in de Greenwheels Peugeot 107 had gelegd en met al mijn berekeningen naar de Hubo was gereden, hier een klein stukje verderop en dat die dus dicht was. ‘We zijn aan het verbouwen’ stond op de deur. Ik belde de Karwei, maar die verzaagt geen hout dat je daar niet hebt gekocht. Nu was er kans dat ik dit hout daar ooit gekocht had, maar daar had zo’n Karwei geen boodschap aan. Ik belde de Hubo in Kralingen, ik zei: je collega’s hier zijn aan het verbouwen, kan ik bij jullie ook eigen hout laten verzagen? En de jongen zei: natuurlijk, kom maar en toen ik daar kwam, zei hij: ze zijn failliet, sinds vrijdag. Wij nemen de boel over, we hadden er direct in verder willen gaan, maar er bleek ook nog huurachterstand te zijn, dus nu moeten we nog even wachten, maar wij gaan het heel anders doen daar. Ik zei dat ik blij was dat ze verder zouden gaan, ik zei dat ik maar de straat hoefde over te steken en dat ik er dan al was, bij de Hubo, dat dat toch fijner was dan de Karwei en de Gamma verderop, en dat ik zoveel praatte kwam misschien ook omdat ik zoveel dagen aan zoveel dingen had gedacht, maar dus niet hieraan, aan een failliete Hubo, en ondertussen duwde hij al mijn planken op mijn aanwijzingen langs het draaiende zaagblad en hij stelde af en toe voor om een kant schoon te zagen en ik zei: graag, dat is heel aardig en nadat we zo zeker een kwartier met elkaar hadden gezaagd en gebabbeld moest ik 3,50 afrekenen. Hij had geen osb-platen, anders had ik die daar ook laten verzagen. Daarvoor moest ik dus toch nog naar de Karwei. Ik zei tegen mijn neef: je zou toch verwachten dat er een klem moet zijn waarmee je twee planken haaks tegen elkaar klemt en de zijkanten strak uitlijnt, zodat je twee handen vrij hebt voor het boren van de gaten. Hij was zoiets nog nooit tegengekomen. Maar het leek hem ook wel handig. Kun jij het niet ontwerpen? vroeg ik. Je hebt nu toch niks te doen. Maar dat was niet meer zo, zei hij. Hij zou al eind oktober in zijn nieuwe droombaan beginnen. O ja, zei ik. Formule- en Operationeel Management toch? Hij zei: ik kan je wel een functiebeschrijving opsturen. Nee, zei ik, ik ga er wel even op kauwen. Misschien dat ik er beeld bij krijg.