Geloof

Ik had plotseling het plan om de slaapkamer en de werkkamer om te draaien. Misschien lag het aan het nieuwe jaar. Wil je dan ook wat nieuws op de vloer, zei R. Toen het waterbed leeg en weg was en de klerenkasten afgebroken en in de gang dacht ik: er moet beslist iets nieuws op de vloer. Ik krabde de appelgroene vloerbedekking van het beton en haalde op de terugweg van een ziekenhuisbezoek antiek grenenpatroon laminaat bij Ikea. Tundra. Het klonk noest en woest.
Ik zweer al een kwart eeuw bij Ikea. In weerwil van zure conferenciers zat er bij mij nooit een schroefje te weinig in een zakje, ontbrak er nooit een cruciale plank en staat alles wat ik met mijn inmiddels indrukwekkende verzameling imbussleutels in elkaar heb gedraaid fier overeind.
Tundra dus. Op het beton moest eerst hardblauw plastic en een geluiddempende ondervloer. Ik kroop op mijn knieën en knipte alles op maat. De Tundra-pakketten konden open. Vanwege een verwarmingsbuis over de hele breedte van de vloer waaronder geen manoeuvreerruimte om de ene plank aan de andere te klikken, zaagde ik negentien strookjes van de planken. Met de hand. De eerste rij die ik eindelijk aan elkaar kon klikken ontmoette op het einde twee pijpen die het beton in gingen. Ik boorde twee ronde gaten en puzzelde het hout om de obstakels. Toen kon het echte werk beginnen. Ik klikte een nieuwe strook aan elkaar en probeerde die aan de eerste te klikken. Dat viel niet mee, zo’n strook van vier en een halve meter. Hij bleef een beetje omhoog staan: een flauwe V-vorm ten opzichte van de eerste rij. Met wat gewicht viel de boel platter te maken. Bij de derde rij wipte de eerste omhoog. De afstandhouders piepten onder het hout. Bij de vierde rij verscheen hier en daar een kier. Ik ging door tot rij vijf; zo krachtig was mijn geloof dat Ikea nooit iets zou maken dat niet zou kloppen, of, in dit geval, zou klikken. Mijn polsen deden zeer van het gezaag en geduw, mijn knieën waren ruw.
De volgende ochtend belde ik met aardige mevrouwen. Ik moest terug naar Delft. Een beoordeling ter plekke was nodig. Misschien een productiefout. Buiten gold code oranje. IJzel. Ik ging. Ikea-mannen duwden op mijn planken. Ik had niet de weg op gehoeven. Een expert moest de kwestie bij mij thuis komen beoordelen.
Gisterenavond heb ik klusfilmpjes van Karwei en Gamma bekeken. Daar werken ze plank voor plank. Het zag er ongelooflijk makkelijk uit. Bij VPRO’s Tegenlicht zei iemand dat we vroeger onze spullen kochten van mensen die we kenden, die bekwaam waren, in wie we geloofden. Toen de vakmensen veranderden in anonieme arbeiders, bouwden bedrijven merken om in te geloven. Ik dacht aan mijn rotsvaste geloof in Ikea. Ik had geen relatie met een vakmens maar met een merk, een bedrijf. Was ik ook iemand die inmiddels meer vertrouwen had in merken dan in andere mensen? De man in Tegenlicht riep op tot een nieuwe seculariseringsgolf: stop met geloven in bedrijven en merken want het maakt de boel onnodig duur.
Tundra kost 5,99 per vierkante meter. Ik wacht op de expert. Ik wil nog niet seculariseren.