Ik kon de bulgur van Zonnatura nergens vinden. De Albert Heijn-jongen liep met me mee. ‘Hier stond het altijd,’ zei ik. Zijn blik gleed grondig over het schap, toen schudde hij zijn hoofd. ‘Vaak,’ hij had zijn stem iets gedempt, ‘krijgen wij rechtstreeks van het hoofdkantoor een schapplan en dan zetten we alles neer zoals op het plaatje. En dan kan er zomaar een product zijn weggevallen.’ ‘En nu?’ vroeg ik. Hij dempte zijn stem nog iets, alsof hij zijn eigen woorden niet wilde horen. Ik kon bij de servicebalie een formulier vragen waarop ik mijn klacht kon invullen en dan zou dat naar het hoofdkantoor gaan. Ik was bij een bank. Er moest iets van waarde naar een speciale afdeling in een andere stad. De vrouw die me goed geholpen had met de formulieren zei (en ik zag dat ze er moeite mee had dit te zeggen): ‘U moet het wel zelf opsturen. Wij hebben geen waardetransport meer.’ ‘Een bank zonder waardetransport?’ riep ik uit. We stonden in zo’n open ruimte, die evengoed voor de ticketservice op een treinstation kon doorgaan. ‘Er is al zoveel verdwenen,’ zei ze. Kon ze me een waardetransporteur adviseren? Ze schudde haar hoofd. ‘Het spijt me.’ Ze durfde me nauwelijks nog aan te kijken.