Jaarlijks

Ik had er zelf nog geen last van gehad, geen zitplaats in de trein, maar ik reisde dan ook op fijne tijden. Op andere tijden was er een fors probleem, ik had er beelden van gezien op televisie, stukken over gelezen in de krant. Nu begreep ik dat er geen probleem hoefde te zijn, in ieder geval niet zo groot. De oude treinen die eruit waren gehaald konden nog prima rijden tot de nieuwe er waren, ze voldeden aan alle Europese regels. ‘Maar de regering wil het niet,’ zei mijn informant. ‘Die oude treinen zijn niet de milieuvriendelijkste.’ Alleen als er een ernstige calamiteit is, sneeuw, bevroren wissels, dan mogen de oudjes van stal gehaald worden van de regering. ‘Dus alles wat ik lees – over werkplaatsen van de oudjes die gereed gemaakt moeten worden voor de nieuwe treinen, over dat de oudjes echt uitgeput zijn en niet langer verantwoord – is flauwekul?’ Mijn informant knikte. ‘Waarom zegt de NS-directie dat niet gewoon in haar brief aan de Tweede Kamer?’ vroeg ik. ‘De staat bezit 51 procent van de NS-aandelen,’ zei mijn informant, ‘je bijt de hand die je voedt niet.’ Elk jaar spreken we elkaar, de informant en ik, gegarandeerd sappige verhalen. Die nieuwe treinen gaan trouwens heel mooi worden.