Hut

De vrienden zaten tussen de verhuisdozen. Ze zagen er een stuk monterder uit dan op de dag van de verhuizing. De katten waren terug van uit logeren, de zoon ook. De zoon vroeg hoe laat ik zijn matras had uitgepakt. ‘Rond drie uur op de dag van de verhuizing,’ zei ik. ‘Dan kan ik er zondagavond op slapen,’ rekende hij snel, ‘mag ik er wel op zitten?’ Ik wist het niet. Ik had zijn opbergvakkenhoofdeinde en zijn bed volgens stap 1 tot stap zoveel in elkaar gezet, daarna de lattenbodem – een bouwpakket van 32 latten, 5 framelatten en 2 banden, waarover een van de verhuismannen nog zei: ‘Oh oh, dat gaat u anderhalve dag kosten,’ al was ik bij de volgende verhuisdoos waarmee hij naar zolder kwam alweer klaar –, en toen kon de matras erop. De matras was vacuüm gezogen en daarna opgerold tot een hanteerbaar pakket, formaat ‘groot uitgevallen slaapzak’. Op het uitlegblaadje stond heel groot ’72h’. Het leek mij nog best weinig: drie dagen om helemaal in vorm te komen. Het meisje met de kiwitas en de fluorescerend gele groentemantas was er ook, ze liet haar tassen aan de zoon zien en stelde voor een hut te gaan bouwen. Later zagen wij het bed met daarop de in vorm komende matras, daarvoor het naar voren getrokken onderschuif/logeerbed en daar weer voor een muur van dozen. De zachtgroene AaBee-deken waarop ik zo fijn had gewerkt, lag er als een dak overheen.