Patrick IJzendoorn bericht vandaag in de Volkskrant dat de Britse regering duizenden halverwege de vorige eeuw veroordeelde homo- en biseksuelen een generaal pardon geeft. Homoseksualiteit was tot 1967 strafbaar op het eiland, schrijft hij, en in de jaren negentig werd nog een homostel veroordeeld voor seks op een hotelkamer, omdat de afschaffing van de strafbaarstelling alleen de privésfeer betrof en de Britse rechter een hotel niet privé genoeg vond. Ik denk: nu niet zelfgenoegzaam zijn en ach en wee roepen over ‘die gekke Britten’. Het zijn onze buren en net zoals gewone stervelingen erg ontvankelijk zijn voor wat de buren doen, zijn politici dat ook. Zoeken dus. Volgens Wikipedia volgde Nederland (net als België, Luxemburg, Beieren, Italië, Spanje en Portugal) begin negentiende eeuw de Fransen die na de Franse Revolutie in 1791 de strafbaarheid van homoseksuele handelingen afschaften en dat in 1811 in het nieuwe Franse wetboek van strafrecht vastlegden. Ontvankelijk voor de andere buren dus. De Nederlandse Zedelijkheidswet van 1911 haalde daar iets vanaf door homoseksueel contact tussen een meerderjarige en een minderjarige onder de 21 te verbieden. Die bepaling werd in 1971 weer afgeschaft. De minimumleeftijd voor seksuele contacten – homo en hetero – was vanaf dat moment voor iedereen gelijk: zestien. Dat werd nog even twaalf (1989) en weer zestien vanaf 2002.