De visboer was opa geworden. Het stond op een groot karton. De hele zaak was versierd. Een poosje geleden waren er ook slingers omdat iemand vijftig was geworden, of veertig, en nog iets langer geleden was er iemand getrouwd. Van de vakkenvuller bij Albert Heijn en haar collega die mijn boodschappen langs de blieper beweegt, ken ik alleen hun huwelijk met de Belgische Delhaize, omdat ik daarover in de krant heb gelezen. De mens heeft slingers en vlaggen nodig om ons eraan te herinneren dat de vakkenvuller meer is dan iemand die al drie dagen lang het vak waar de blikken met biologische gepelde tomaten horen te staan, niet heeft bijgevuld. Amerikaanse presidentskandidaten weten dat we in de zee van onbeleefdheden hun menselijke kant zomaar zouden kunnen vergeten. Daarom slepen ze voortdurend hun familie het podium op. Ik heb gebiologeerd gekeken naar Trumps jongste zoon naast zijn vader terwijl die laatste zijn overwinningstoespraak hield. Dat joch heeft klasgenootjes, die zouden dit ook zien, misschien niet op datzelfde moment, het was nacht in New York, maar dan toch de volgende ochtend, ze zouden dingen vragen als: ‘Was je moe? Wilde je naar bed? Ga je nu verhuizen naar Washington? Mogen we daar een keer komen spelen?’