Verbonden

Er zijn schrijvers die internet van hun computer slopen of naar wifi-loze eilanden reizen, en ik ga niet ontkennen dat ik daar ook van heb gedroomd, maar inmiddels werkt het aanklikken van de optie ‘Schakel Wi-Fi uit’ onder de pizzapunt met de vier gekromde streepjes ook prima. Toen ik na een paar dagen de optie weer inschakelde was er direct veel werk te doen. Amnesty had een spoedactie voor de vrijlating van drie veroordeelde Indonesische religieuze leiders die een geloof aanhangen – een mix van islam, christendom en jodendom, wie verlangt daar niet naar, zou je zeggen – dat in Indonesië evenwel verboden is, waardoor alles wat ze zeggen in de categorie ‘blasfemie’ valt, waarna ze in het gevang gegooid kunnen worden. Ik hoefde alleen maar op de gele knop te drukken en mijn naam stond onder een petitie die naar de Indonesische minister van Justitie ging. Rewan al-Hadaad van Avaaz vroeg me om een bloedbad te stoppen. Dit keer ging het niet om mensen maar om walvissen waarop de Noren een dezer dagen weer beginnen te jagen. Omdat ik niks wist over waarom de Noren dat doen, googelde ik even. De website Down to Earth oogde betrouwbaar en had een doorwrocht artikel over de geschiedenis van de inperking van de walvisvangst. Voor Noorwegen leek het simpele antwoord: de commerciële walvisvangst is lucratief, Noorwegen vindt het haar recht om haar natuurlijke hulpbronnen te gebruiken (ongeveer zoals wij varkens, kippen en koeien als onze natuurlijke hulpbronnen zien, met dien verstande dat Sir David Attenborough over walvissen wél en over varkens, kippen en koeien geen indrukkende natuurdocumentaires voor de BBC maakt) en Noorwegen trekt zich niks aan van het moratorium van de Internationale Walvisvaart Commissie: zeg maar, de club van jagende landen die afspraken maakt om overbevissing van walvissen en al te veel imagoschade tegen te gaan. Ik drukte op de roze knop, vulde mijn emailadres is en klaar. Mijn naam lag binnenkort op het bureau van de Noorse regering en op die van alle Noorse politieke partijen. Er zijn daar binnenkort parlementsverkiezingen. Had ik niks over gehoord. Op de zoekterm ‘Noorwegen parlementsverkiezingen 2017′ kreeg ik als eerste een link naar de Nederlandse ambassade in Oslo over de stemprocedure voor de Nederlandse verkiezingen en daarna wat links naar de verkiezingen in 2013. Zocht ik diep verder, dan kwam ik op de website Europe Decides, waar ik leerde dat Noorwegen een lange traditie van minderheidscoalities heeft, net als Nederland veel partijen kent en het ook daar de christen-democraten zijn die de sleutel in handen hebben om dan wel een rechts-conservatieve regering in het zadel te helpen, dan wel een links-progressieve. Ook de grote thema’s vertoonden veel gelijkenis met die bij ons. Ik probeerde dezelfde zoekterm trouwens nog even, maar dan in het Engels. In het Engels had Noorwegen wel vanaf de eerste hit verkiezingen dit jaar. Simon Lévelt van de thee wilde dat ik mijn gegevens aanvulde, nu kenden ze alleen mijn emailadres, maar ze wilden graag ook mijn geboortedatum en favoriete winkel weten en dat leek mij een goed moment om me voor de nieuwsbrief af te melden. Dan was er nog een aanbod voor een online training om mijn WordPress-site van http naar het veiligere https te brengen. Twee sessies van een uur voor 47 dollar. Andere Tijden verleidde me om zaterdag naar de uitzending ‘Watergate: FBI versus Witte Huis’ te kijken. Ik duwde het pijltje op mijn scherm langzaam weer naar de rechter bovenhoek, klaar om het raam dicht te doen, de lokroepen te verstommen.