Steen

Ik hoorde dat met de weggegooide warmte van alle Rotterdamse bedrijven een miljoen huishoudens verwarmd konden worden. Dat was nadat ik de boodschappen had opgeruimd die ik even daarvoor had afgerekend bij een aardige cassière, die mij vroeg het bordje ‘Wij helpen u graag bij een andere kassa’ aan het begin van de band te zetten. Ik stopte mijn pinpas in het apparaat, er stond Even geduld, het bleef er staan, ik had geen haast, en het meisje leek ook niet weg te willen, we hadden geduld, toen schrok ze op en drukte op een knop en zei: sorry, ik zit gewoon te dromen. Ik zei dat er niks mooiers was dan dagdromen en dat we dat veel vaker zouden moeten doen. Zij dacht dat ze dan wel boze klanten zou krijgen. Ach, zei ik, wie weet, misschien gaat er van uw gedagdroom een grote rust uit. Ze moest er even over nadenken, dat zag ik. Ze was normaal niet zo rustig, zei ze. Ik wenste haar een mooie avond, ze was alweer bezig met een vraag van haar collega op de volgende kassa, en zei toen in slow motion: dank u wel, u ook. Nog eerder belde ik het natuursteenbedrijf. Richard nam de telefoon op, hij zei ‘goede’ en begon toen na te denken wat hij zou gaan zeggen, ik had de tijd, ik wachtte rustig, ‘middag’, vervolgde hij. Ik zei dat ik dacht dat het de mensen van de begraafplaats zijn die de steen weghalen en dat die steen daar nu ook wel ergens in een opslagschuurtje zou staan. Maar dat was niet zo. De mensen van de begraafplaats doen niet veel, zei Richard, lui mag ik niet zeggen, maar ze doen eigenlijk alleen groenonderhoud. De steen stond bij hem. Het leek of hij een kast opentrok en de steen zag staan. Het was geen enkel probleem, zei Richard, om de hele steen weer blanco te maken, de steen was acht centimeter dik, van uitstekende kwaliteit, die drie millimeter kon er makkelijk vanaf en dan konden we met een schone lei beginnen.