Vlak land, welke kant je ook op kijkt. Geen centimeter van de vruchtbare vette klei is zonder aardappelen, graan, suikerbieten. Hier geen polders, dus ook geen dijken en geen bomen langs die dijken. De wegen zijn niet breder dan noodzakelijk. Op grote afstand van elkaar hier en daar een in zichzelf gekeerde boerderij. De zon heeft ongenadig vrij spel. De wind gelukkig ook. Een kraan hapt stukken muur, vloer en binten uit een boerderij. We lopen in de provincie G, dus denk ik onmiddellijk: gas, bevingen. Maar wie weet wil de boer die we bij de toegang tot het erf naast het bergje oud ijzer en kapotte fietsen zien scharrelen, gewoon een nieuw huis. Of woont hij allang ergens anders en komt hij ’s ochtends bij deze ongewoon hoge, smalle kassen en nieuwe groene schuur aangereden in een stoere auto waarmee hij zonder problemen naar Zuid-Afrika zou kunnen rijden. Er wordt hier op de vlakte op die sporadische weggetjes veel gefietst, niet door echtparen van een bepaalde leeftijd in modieuze korte broeken met trapondersteuning en kloeke fietstassen, nee door mannen en vrouwen in alledaagse kleding op degelijke fietsen zonder accu onder de snelbinders die een boodschap hebben gedaan in een dorp, die hier ook al niet dik gezaaid zijn, of terugkeren van werk. Zeker drie vrouwen van om en nabij mijn leeftijd hebben hun armen op het stuur gelegd, hun hoofden daar vlakbij, zoals ik vroeger deed toen ik een tiener was, een manier van weerstandsvermindering uit de vorige eeuw.