Bij verschijning was ik net als de tuinbaas direct naar de winkel gelopen en had ik mijn vingers laten glijden over de citroen die precies zo aanvoelde als een echte citroen op de verder witte, gladde boekomslag van Ottolenghi’s nieuwe Simpel. Maar anders dan de tuinbaas had ik mijn aankoop nog even uitgesteld. Ja, ik kocht een exemplaar om weg te geven, maar had in mijn andere hand al een tas met boodschappen en twee boeken zou te zwaar worden. En toen verslofte het een beetje. Nu aten we bij de tuinbaas en alles wat op tafel kwam was een ode aan pure ingrediënten die rechtstreeks van het land kwamen en door Ottolenghi in een verrassende dans bij elkaar waren gebracht en door de tuinbaas met aandacht nagevolgd. Ik was verkocht en zou het boek bij mijn volgende wandelingetje naar de winkels bij Bruna kopen. Behalve het verrukkelijke eten ontdekte ik dat de man van de tuinbaas die ik ooit eens langdurig had geïnterviewd (maar duidelijk niet goed genoeg) bokste, ja, hij keek er net zo van op als ik, die vredelievende man die eindeloos geduld heeft om contact te maken met mensen die de weg ernstig kwijt zijn. Hij heeft zelfs ademhalingstechnieken om het toch een poosje uit te houden in huizen vol onwelriekendheid. En hij bleek een verwoed vogelaar en wees mij op een fantastische app Vogels in Nederland (logo: een schitterende grutto op een groene achtergrond). En dan bleek er ook nog een trekzak die via een collega in huis was gekomen en de tuinbaas zei dat toen ze daar eens wat op probeerde met die verschillende linker- en rechterhand ze in haar hoofd de verbindingen voelde groeien. Ze deden er op dit moment niks mee, met de trekzak, en nu heb ik er vandaag mijn eerste riedeltjes op geprobeerd. Behalve linker- en rechterhand moet er ook nog getrokken en geduwd worden. Duwen ging me beter af dan trekken. Bij de Bruna was Simpel trouwens uitverkocht. Nog even geduld.