Journalist Sinan Can reist door het tweestromenland tussen Eufraat en Tigris. Sinan op zoek naar het Paradijs heet de tv-serie. Aan de Syrische kant van de Eufraat ontmoet hij landbouwer Mahmoud, zijn voorouders leven hier al zeker duizend jaar. Mahmoud schenkt de filmcrew hete melk van eigen koeien. De huizen zijn van leem en stro gemaakt. ‘Geen cement, geen ijzer?’ vraagt Sinan. Dat zouden we kunnen gebruiken, zegt Mahmoud, maar dit is een natuurlijk alternatief… lees meer >>

Het is elf uur ’s morgens en het regent. Ik ben net klaar met een les over de ruwbladige plantenfamilie die ik nu buiten zou moeten gaan opzoeken. Maar eerst ontbijten. Ik kook havermout, snij een peer in stukjes, pel een mandarijn en kijk ondertussen de tuin in. Op de pergola precies boven het koolmeeshuis zit een kauw, een tweede zit op de schutting. Schuin achter de eerste kauw wandelt een Turkse tortel. Een ekster… lees meer >>

De enorme lichtreclame over de volle lengte van de hoge flat naast het Kleinpolderplein was veranderd. Ik zag het voor het eerst. Nu reden we deze route niet vaak, zelden drukt de werkelijkheid beter uit. Het was misschien wel een jaar geleden, bij de vorige verjaardag van onze (schoon)broer. En dan nog hoefden we niet per se over het Kleinpolderplein, binnendoor via de A12 kon ook, beter zelfs. Maar gisteren was de A12 dicht omdat… lees meer >>

Tussen de bladzijden van de roman Hersenschimmen van Bernlef vond ik een treinkaartje: een enkele reis van Utrecht CS naar Rotterdam CS op 8 oktober 1988. Ik reisde in die tijd vaker op dit traject: ik had een kamer in Zeist, studeerde in Utrecht, mijn familie woonde ten zuiden van Rotterdam. 8 oktober was een zaterdag, ik kocht het kaartje om 18:49 uur, misschien was er een verjaardag. De ov-studentenkaart liet nog ruim twee jaar… lees meer >>

Het kwam door J. J is de jongste bediende bij de groentevrienden. Toen ze er begon was ze veertien, afgelopen herfst werd ze zestien. Ze werkt op de zaterdagen en ze lacht altijd. Nee, niet glimlachen, gewoon spontaan lachen om iedere gekke opmerking die R of ik maak. Ik vraag altijd hoe het met haar gaat, en altijd gaat het goed. Maar vanmiddag glijdt er een verbeten wolk over haar gezicht. Haar moeder en zus… lees meer >>

De vijver is al drie dagen bevroren. Alleen onder de roestoranje schaal met daarop in cortenstaal Passant van John Mostert blijft het water vloeibaar; ik hoef maar te kijken waar de vinken over de ijsvloer naartoe lopen, hun kopje buigen en hun snavel dippen. Wat kunst al niet vermag. lees meer >>

Toen ik net begonnen was met Japans op de taalapp Duolingo gaf R me de roman Before the coffee gets cold van Toshikazu Kawaguchi. De roman speelt zich af in een klein café in een achterafstraatje in Tokio. Behalve dat er al meer dan een eeuw zorgvuldig gemaakte koffie wordt geserveerd, kun je er ook in de tijd reizen, zowel terug als vooruit. De tijdreis is niet zonder risico: de tijdreiziger moet op één bepaalde… lees meer >>